Vorig jaar had ik een afspraak met een ondernemersechtpaar met een goed lopende zaak. Ik had de fout gemaakt de afspraak overdag te plannen. Ze werden om de haverklap gestoord door personeel en klanten. Daardoor duurde de afspraak tweemaal zo lang als eigenlijk nodig was. Ze leefden boven hun stand. Ze hadden een schuld van circa €40.000 aan de belastingdienst.
Tijdens de coronacrisis waren er voor ondernemers allerlei uitstelregelingen, waar ze gretig gebruik van hadden gemaakt. Een groot gedeelte van deze schuld moest echter binnenkort worden betaald. Daarom moesten ze drastisch bezuinigen. De vraag was waarop. Ik stelde voor alle privé- en zakelijke uitgaven eens op een rijtje te zetten. Het echtpaar had daar geen trek in en stelde voor om gedurende één jaar nul euro uit te geven aan vakantie en kleding. Daar hadden ze de afgelopen jaren forse bedragen aan besteed. Dit zou tenminste zoden aan de dijk zetten. Het was ook een duidelijk uitgangspunt, waarmee niet te marchanderen viel.
Onlangs sprak ik ze weer. We hadden nu ’s avonds afgesproken en werden niet gestoord. Ze hadden zich keurig aan hun plan gehouden en inderdaad nul euro uitgegeven aan vakanties en kleding. Er was hierdoor maar liefst €25.000 bespaard. Ze waren daar terecht zeer trots op. Gezegd moet worden dat dit ook keihard nodig was om financieel te overleven. Deze stok achter de deur had geholpen bij het volhouden van het plan. Wat ook had geholpen was dat het stel de financiële onthouding als een challenge had ervaren vergelijkbaar met een sportieve prestatie. Ze waren begonnen met hardlopen en probeerden de 10 kilometer binnen een uur te lopen. Dat was hun challenge op het gebied van fysieke fitheid. Door dit soort uitdagingen aan te gaan, gaven zij inhoud aan hun leven. Een eyeopener voor mij.