Bij het afvaldepot van mijn gemeente zag ik in de bak voor hard plastic een groot aantal kratjes liggen, van die handige opbergkratjes voor bijvoorbeeld de legosteentjes van kinderen. Het verbaasde me enigszins dat mensen die hadden weggegooid.
Het deed me denken aan mijn schoonouders, die de kunst van bewaren tot in de puntjes beheersten. Ze hadden tientallen van deze kratjes. Mijn schoonvader overleed in 2003, en mijn schoonmoeder verhuisde in 2011 naar een verzorgingstehuis. De meeste van deze kratjes bevinden zich nu bij hun kinderen. Ook bij ons thuis hebben we er zo'n 30 staan. Maar waarom bewaren we al die spullen? Mijn lieftallige echtgenote zegt dat alles nog moet worden uitgezocht.
Het is een veelvoorkomend verschijnsel dat we dingen bewaren, terwijl de kans minimaal is dat we ze ooit nog zullen gebruiken. Neem bijvoorbeeld dekens. Ze werden overbodig toen we overstapten op dekbedden. Afgedankt, maar niet weggegooid. In plaats daarvan werden ze voorzien van hoezen om stof buiten te houden. Sommigen gingen zelfs eerst nog even naar de stomerij, wat behoorlijk wat geld kostte. Voor de dekens met hoezen werden speciale plastic kratten aangeschaft, een aanbieding bij Blokker. Deze kratten namen behoorlijk wat ruimte in beslag, en om dat probleem op te lossen, werden er stellingkasten geïnstalleerd. Handig, omdat je dan alles makkelijk kunt terugvinden. Niet dat dat ooit nodig was, maar toch.