De meeste mensen beoordelen vermogensbeheerders op de rendementen die ze behalen. Maar iedereen begrijpt dat je het een vermogensbeheerder niet persoonlijk kwalijk kunt nemen als de beurskoersen kelderen. Waarom zou een hoog rendement dan wel volledig kunnen worden toegeschreven aan kundigheid van de beheerder in kwestie?
Geluk speelt hierbij een grotere rol dan we vaak willen toegeven. Maar een vermogensbeheerder heeft wel grip op een ander belangrijk instrument: de kosten. Daarom kun je een vermogensbeheerder beter beoordelen op de kosten die aan je worden doorbelast. Want hoge kosten kunnen een mooi rendement laten verdampen. In de beleving van veel mensen hanteren vermogensbeheerders hele lage kosten. Zij vinden die 1% tot 2% van het belegde vermogen die men gemiddeld in rekening brengt echt niet veel. Maar men vergeet dan het rente-op-rente effect: de kosten worden elk jaar over een groeiende som geld berekend.
In het begin gaat dat nog wel. Maar wanneer er een onzichtbare grens wordt overschreden, tellen die kosten ineens heel erg hard bij elkaar op. Zo kan een klein kostenpercentage ongemerkt je rendement opeten. Het is heel simpel: de beheerder die de laagste kosten in rekening brengt, houdt in elke situatie het meeste rendement over. Bijkomend voordeel is dat een focus op lage kosten het aantal transacties automatisch tot een minimum beperkt. Bij transacties komen immers kosten kijken. Zo leidt een focus op lage kosten eigenlijk vanzelf tot een passieve beleggingsstrategie. En het is inmiddels veelvuldig door onderzoek bewezen dat passief beleggen uiteindelijk tot betere rendementen leidt dan de actieve beleggingsstrategie.