Echtgenoten en samenwonenden zijn vrij in het regelen van hun onderlinge financiën. Ze kunnen hun inkomen op één hoop gooien en de dagelijkse uitgaven daaruit betalen. Ze kunnen ook afspreken dat ze bijvoorbeeld ieder de helft van de uitgaven voor hun rekening nemen. In dat geval moeten de uitgaven worden geadministreerd en zijn achteraf verrekeningen nodig.
De één heeft bijvoorbeeld €14.000 aan boodschappen betaald en ander slechts €6.000. Dat verschil moet worden rechtgetrokken. Als de afspraak luidt dat de uitgaven 50%/50% worden gedragen, is B aan A €4.000 verschuldigd, zodat ieder uiteindelijk evenveel heeft betaald. De afspraak zou ook kunnen worden gemaakt dat naar rato van ieders inkomen of vermogen aan de huishoudpot moet worden bijgedragen. Om dit duidelijk te krijgen is het handig een schriftelijk contract te sluiten en periodiek te bekijken wat de een verschuldigd is aan de ander.
In de praktijk blijven dergelijke verrekeningen nogal eens achterwege. Men ziet er de noodzaak niet van in. Waarom zou je al die moeite getroosten als alles pais en vree is. Het te berde brengen van de verrekenafspraak kan de goede verhouding alleen maar verstoren. Toch? Maar let op: de verhouding hoeft niet altijd goed te blijven. Bij echtscheiding wil nog weleens een claim van één van de partners op te tafel komen. Hij of zij meent dan teveel aan de huishoudpot, vakanties, verbouwing woning et cetera te hebben bijgedragen. Als dat uitdraait op een rechtszaak moet zo’n claim worden onderbouwd, wat lastig kan zijn als het een lange periode betreft.